Stilte is een gaatje in geluid

In Vaste grond onderzoekt Bianca Boer hoe het is om naast iemand te staan die zichzelf verliest - en daarmee ook het gezamenlijke verhaal. In de gedichten uit deze bundel geeft het lyrisch ik haar dementerende moeder opnieuw een stem. De bundel vormt een plattegrond vol paden naar wat overblijft wanneer de grond langzaam verschuift. In hartroerende, soms schrijnende poëzie verkent Boer de veranderende rollen die het leven haar toebedeelt: die van dochter, moeder, vrouw, schrijver en kunstenaar.

In dit gedicht heeft ze het over tijd. Elke tijd heeft zijn eigen geluiden en sommige geluiden verdwijnen voorgoed.