Langs de lange laan van een landhuis staan aan weerszijden hoge, deftige populieren. Bij een storm waait er eentje om en de tuinman plant per ongeluk geen nieuwe populier, maar een wilg. Nu is de wilg wel familie van de populier maar hoort volgens hen bij de ordinaire tak van de familie met zijn kromme takken en korte stam. Dat laten ze hem elke dag hooghartig weten. Tot op een dag de landheer langskomt en in de schaduw van de wilg bijkomt van de zon.