De auteur gebruikt de case van de zelfportretten van Lewis Saunders onder invloed van verschillende drugs om een punt te maken. De auteur merkt op dat de portretten net zoveel beïnvloed zijn door het imago van de drugs die Saunders neemt, als door de ervaring ervan. De conclusie van het artikel is dat drugskunst nog steeds bestaat, maar dat de romantische connotatie ervan is weggevallen onder invloed van de mainstreamwereld.