De krekels

Wat lijkt op het begin van een rustige nacht, verandert al snel in een existentiële gedachtenvloed over het verstrijken van de tijd.

Het gedicht start met de ruimtelijke beschrijving van de slaapkamer van het personage. Dat idyllisch relaas wordt onverwachts doorbroken door een hees geluid, namelijk het tsjirpen van krekels. De rust verdwijnt en maakt plaats voor het besef dat de tijd genadeloos zal blijven verstrijken: net zoals de verbroken rust door het gesjirp van de krekels niet eeuwig duurt, doet ook de nacht vol rust en het leven dat niet.